काव्य ज्यात…

संदर्भ: ‘मनोगत’

आमची प्रेरणा:  ‘दैवजात दु:खे भरता’

काव्य अर्थहीनहि लिहिले
दोष हा कुणाचा
हात धुवुनि घेतो जोवर
जोर प्रवाहाचा

मायबोली ही ना दोषी, नव्हे दोषी ‘तात’
बालहट्ट, राजहट्ट, सर्व कर्मजात
जो तो अपुल्या मरणी मरतो, न्याय हा जगाचा

व्यक्तिगत मजकुर इथे, होत ‘आपापसात’
ज्याचे लेख्नन शाबूत राही, तोच भाग्यवंत
काय शोक करिशी वेड्या, हरपल्या विदाचा

लेख लिहुनि सुटला का रे कुणी प्राणिजात?
हाणामारी, खेचाखेची यावरी ना मात
प्रतिसादाचे अपुले कंपू , मार्ग तो व्यनिचा

दोन दांडग्यांची जुंपे इथे क्षणार्धात
प्रशासकी बडगा हाणी दोघा मुस्कटात
खजिल दोन्ही चोळिती गाल, एक दुसऱ्याचा

आखातात रे तू आता मुसाफिर व्हावे
दिवस रम्य आठवताना आसवांनी न्हावे
भुतांमुखी भरवी पिवळ्या घास बिर्याणीचा

गडे नको पाडु कविता, पाककृती खास
गूज सर्व संचाराचे पूस ‘माधवा’स
होई मेंबर तोवर अथवा ‘याहू’ गटाचा

टाक भाषांतरे थोडी, परीक्षणे चार
जाणत्यांच्या टाळ्या थोड्या, अजाणांच्या फार
असह्य रे झाला जाच, शब्दसाधनेचा

तरी बरे ज्ञानेश्वरी, अता शांत आहे
गीत हिंदीमधले अजुनि, हिंदीतच आहे
अर्थ कोणि लावावा बा, मुक्तसुनिताचा