नको देवराया
विरक्तीचा ठेवा
आसक्तीत न्हावा
जीव माझा
ज्याला त्याला आले
सत्छीलाचे न्हाण
पायीची वहाण
मीच बरा
जहाले उदंड
पुण्यवान जगी
पुण्याचीच लागी
चढाओढ
फासल्या विभूती
जप कोटीकोटी
नेसली लंगोटी
वैराग्याची
सौजन्याचे डोह
भक्तीचेच तळे
पिकवले मळे
चारित्र्याचे
मन मात्र माझे
पापात बुडाले
लाभले भोगले
पुरेपूर
पुण्याचे संचय
तिकडे जळो दे
नको पापामध्ये
भागीदार
वारुणीची रात्र
स्तनाकार पेला
ऐसा आला गेला
जन्म माझा
त्यागाचाच त्याग
मुक्तीतून मुक्ती
आयुष्या या युक्ती
फसवले
ऐशा आयुष्याचे
बांधोनी संचित
तथापि सस्मित
निघालो गा
sanjopraav 
वा ! मुक्ती तून मुक्ती छान आहे कल्पना
सह्ही!!!
>>आसक्तीत न्हावा जीव माझा>> हे बाकी अपूर्ण वाटतं. फक्त आसक्ती वाटून तडफड होण्यात काय मजा हो? भोगातच न्हावा जीव माझा हे मस्त.
अर्थात विरक्ती आणि स्वैर उपभोग याचा मध्यबिंदू तो सर्वात चांगला. दोन्ही टोकं वाईटच.